Ben iki çocuk annesiyim. Eşim Tuzla tersanelerinde çalışıyor. Gemileri karşılayan ekipte, yani bir hafta evde, bir hafta işte kalmak zorunda. Evde olduğu hafta bile dinlenmeye fırsatı olmuyor. Vardiyadan döner dönmez başka bir işe gidiyor. Çünkü aldığı ücret, asgari ücretin sadece bir tık üstünde. Geçinmemize asla yetmiyor.

Benim çalışmam da mümkün değil. Çocukları bırakacak kimsem yok, ailem şehir dışında. Devletin bu konuda en küçük bir desteğini görmüyoruz.

Evimiz neredeyse 30 yıllık bir bina. Kirası 9 bin liraydı, şimdi 13 bine çıkaracaklar. Yine de başka yere gitmemiz mümkün değil. Bugün derneğe gelirken bir kiralık ev ilanı gördük, sorduk; 30 bin lira dediler. Asgari ücretin 22 bin olduğu bir ülkede kira 30 bin lira!

Ücretlere zam yapılıyor ama aynı anda her şeye zam geliyor. Gerçekten yaşayabilmek için asgari ücretin en az 60 bin lira olması gerekiyor.

Markete gidiyoruz, çocuk çikolata istiyor. Bir tanesi 30 lira olmuş. İki çocuğum var, iki çikolata 60 lira. Onlara olmaz da diyemiyorum. Çocuk bu, doğasına en uygun olan şeyi yapıyor. “Onu alacağıma yarın beslenmene bir şey koyarım” diyorum. Çünkü o çikolatayı alırsam ertesi gün beslenmesi eksik kalacak.

Küçük oğlumun konuşma bozukluğu var. Gittiğim yerler seans başına 6 bin lira istediler. Düşünebiliyor musunuz, asgari ücretle yaşayan bir anne için bu ne demek? Çocuğuna konuşmayı öğretmek bile parayla artık! Ücretsiz olması gereken her şey ücretli, ulaşılması gereken her şeye ulaşmak çok zor.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül