Hamileliğimin son aylarında, devlet desteklerinden faydalanmak için yaptığım resmi başvurular, internetin karanlık köşelerindeki dolandırıcılara “Biz buradayız!” sinyali göndermekten farksızdı. Yardım beklerken, bir anda fırsatçıların hedefi olduk. Ancak asıl meselemiz, meşhur 5 bin liralık ilk çocuk destek parası. Devletin bu parayı bir lütuf gibi vereceğini sanırken, alma sürecinin kendi insana en az üç kere “Boşver kalsın” dedirtecek cinstendi.

Bebek doğduktan sonra, lohusalığıma rağmen içimdeki “Hakkını al” diyen devrimci sese kulak verdim. Bebeği babasına bırakıp bankanın yolunu tuttum. Karşımda, “kuyruklar bitti” denilen ülkede her gün yeniden üretilen o meşhur manzara: Hak edilen paranın kuyruğu. Sıramın gelmesine sevinmek, geldiğimiz noktayı acı bir şekilde özetliyordu.

Kaşıkla verip kepçeyle almak

Nihayet sıra bana geldi, kimliği uzattım ve parayı istedim. Veznedeki memur, sanki 5 bin liralık kredi çekmeye gelmişim gibi kimliği uzunca inceledi. Sonunda parayı verdi... ama 300 lira eksik! Sebep, transfer ücreti. Devletin, kendi içindeki bir ödeme için vatandaştan komisyon alması inanılır gibi değildi. İstersem PTT’den çekebilirmişim, orada kesilmiyormuş.

Evde, bebeğimi besledikten sonra, inatla PTT’nin yolunu tuttum. Madem hak, sonuna kadar talep edilecekti. PTT veznesinde parayı uzatan görevlinin iç çekişi, sanki üç kuruşluk devlet hakkını kendi cebinden veriyormuş gibiydi.

“Bu kadar zor vermenizin sebebi nedir?” diye sorduğumda, “Yok ya... Kimliğe baktım sadece” cevabını aldım. Bu ülkede mantık yoktur. İşler olur, sistem olur, ama sebep olmaz.

Tüm bu koşturma, yorgunluk ve sinir, sadece bir gerçeği gösterdi: Sorun 5 bin lira değil, kaşıkla verip kepçeyle alan düzende. İşte bu yüzden, tüm bu yaşananlar anlatılmaya değer.

Fotoğraf: Pexels