Asgari ücretle yaşamak zaten imkânsız oldu, hayatım o kadar zor ki bazen neresinden tutacağımı bilemiyorum. Aldığım maaş yattığı gibi gidiyor. 18 bin lira kira, aldığımız 22 bin lira. Market, fatura vb. sosyal hayat zaten yok. Yeri geliyor kıyafet bile alamıyorum, ayağımdaki ayakkabı yırtılınca anca alınır ayakkabı.

Maalesef yetmediği için de ek işe gidiyorum, gecem gündüzüme karışıyor, yoruluyorum ama mecbur yapmak zorundayım.

İş yerinde çalışmak ağır. 16 oda yapıyoruz, bazen bu 20 oda oluyor. Sekiz saat içinde işi bitirmek zorundayız. Haftada bir gün iznimiz oluyor fakat yoğunluk olunca izin iptal oluyor. Müdürümüz iyi bir insan ama genel müdürümüz hakkımızı vermiyor. Denetim yapıldığı zaman biz dört veya beş gün 07.00-23.00 çalışıyoruz mesaide ama mesai parasını vermiyor ve bu senede iki üç defa oluyor. Yalnız yaşamama rağmen bu iş temposunu zor kaldırıyorum. Arkadaşlarım evli, eve gidiyor ev işine devam.

İş yerinde çok haksızlık oluyor. Oteli temizleyen biz ama parayı alan başkaları, yani hak etmeyenler. Bazen ben 07.00-23.00 çalışıyorum, bunun parasını da vermiyorlar, bir gün izin veriyorlar.

Yani bedenimiz, ruhumuz yoruluyor ama yine de ayakta kalmaya çalışıyoruz. Biz lüks istemiyoruz, insanca yaşamak istiyoruz, hakkımızı istiyoruz. Asgari ücretle geçinmeye çalışan kadınların artık seslerini duysunlar: Bu bir para meselesi değil, yaşam mücadelesi.

Bu sadece para meselesi değil, mücadele meselesi oldu

Otelde en çok çalışan da biz ama en az ücreti alan da biz. Diğer çalışanlar farklı ücretler alıyor, bu da zorumuza gidiyor. Emeğimizin karşılığını istiyoruz, fiyatlar yükseldikçe aldığımız asgari ücret bizi ayakta tutmuyor.

Zaten stresli yorucu bir işte çalışıyoruz. İlgililere sesleniyorum: Bir iyileştirme yapılsın. Neden her şeyin fiyatı yükselirken bizim aldığımız maaş aynı kalıyor?

Arkadaşlarla bir yere gidelim diyoruz ama gidemiyoruz çünkü para yok. Tatil kelimesi bize çok uzak. 20 yıldır farklı işlerde çalışıyorum; şu an maddi açıdan sadece karın tokluğu. Ne acı...

Fotoğraf: cookie studio/Freepik