Bu sene kış Mamaklı kadınlar açısından zor geçti. Hava soğuktu ve evi ısıttıkça cebi yaktı. Biz bir grup kadın, bir süredir WhatsApp grubu üzerinden iletişim halindeyiz. Korona çıkmadan önce de bir pazar kahvaltısında buluşup “Kış bitse de faturalar azalsa” diye aramızda konuşmuştuk. Bahar yüzünü gösterdi ama virüs çıktı karşımıza “Bahar geldi neyime” deyip evlere kapandı şanslı olanlarımız. 

Arkadaşlardan biri eve kapanmış ama aslında ev işlerine kapanmış. Temizlik, genel hijyen, yemek yapmak üzerine kadınlar neredeyse “doktora yapmak” üzere. Hatta öyle bir dönemdeyiz ki insanlar dışarı çıkmamak için ekmeğini çoğunlukla evde yapıyor. En yakın arkadaşlarımız ise telefonlar oldu.

Merak edip hamile bir arkadaşımı aradım “Kontrollerini devam ettirebiliyor mu acaba?” diye. Aslında takiplerini bir tıp fakültesinde yapıyormuş ama “Artık özel bir hastaneye gitmeye başlayacağım” dedi. Kimse korona dışındaki durumlarda ne yapacağını bilemiyor. “Aslında hangi hastaneler korona için hangileri değil açıklansa biz de ona göre davranırız” diyor. 

Hastanelerden konuşunca ben bir de küçük çocuğu olan hemşire arkadaşıma ulaştım. Çocuklarıyla çok dikkatli görüştüğünü bu durumun onu çok üzdüğünü belirterek, çalıştığı hastanede test yapılmadığını, bu kadar testin nerede yapıldığını anlamadığını söyledi. 

Çalışmayan kadınlar da evdeki yüklerinin bu dönem arttığını söylüyor. Herkes evde olunca temizlik, yemek gibi işler de katlanmış. Bu döneminin kadına şiddeti arttırdığına dair istatistikler üzerine konuşunca “Çevremizdeki kadınlarla daha çok görüşelim, bu dönem kadınların dayanışmaya daha çok ihtiyacı olur” diye de konuşuyoruz.

Karantina dönemi bize bazı şeyler öğretti tabii. Birlikte olmak ne kadar değerliymiş. Bir şey daha, her eve bir kütüphane şartmış. Kitap okumanın bir zenginlik olduğunu da tekrar deneyimlemiş olduk.