Merhaba, benim adım Merve. Şanlıurfa’dan Eskişehir’e okumaya geldim. Ailemin durumu çok iyi olmadığından dolayı çeşitli işlere girdim. İlk girdiğim işte 12 saat çalışmama rağmen, altı saat çalışmışım gibi ücretimi az ödüyorlardı. O işten hemen ayrıldım. İkinci girdiğim işte ise broşür dağıtırken zabıtaya yakalandım ve bunu işverenime söylediğim zaman benimle dalga geçer gibi konuştu, o işi de bıraktım. Fakat bu işlerin bana kattığı güzel bir şey var. Broşür dağıtırken aynı zamanda Ekmek ve Gül’den kadınların film gösterimi etkinliği bildirisi dağıttığını gördüm. Onlarla ayak üstü biraz sohbet ettikten sonra bana Ekmek ve Gül’den bahsettiler; diğer gün etkinliğe gitmeye karar verdim.

Kelebekler Zamanı filmini seyrettik. Filmde 1930’larda Dominik Cumhuriyeti’ni yöneten acımasız diktatör Rafael Trujillo’nun yönetimine karşı direniş gösteren Mirabel kız kardeşlerin ülke çapında bir direnişin sembolü haline gelişini anlatıyordu. Film bitiminde film üzerine tartışıp konuştuk. Mirabel kız kardeşlerin, diktatörlüğün ajanları tarafından vahşice öldürülme tarihi olan 25 Kasım’da kadınlara yönelik her türlü şiddete dikkat çekmek ve bu şiddetin son bulması için kadınların taleplerini dile getirmek amacıyla yürüyüş ve eylem yapıldı. Hayatımda katıldığım ilk eylemdi. Kalabalığın enerjisi çok yüksekti, kadınların çektiği acıların bu alanda somut bir güce dönüştüğünü görmek bende hem hüzün hem de umut duygusunu yarattı. O gün orada “yalnız değildim” hissiyatının ne kadar güçlü olduğunu anladım. Baskılara karşı miras bırakılmış bir mücadelenin parçası olmak, tarifi imkansız bir güven ve aidiyet duygusuydu. Artık biliyorum ki mücadele sadece gazete sayfalarında, okuduğum kitaplarda, dinlediğim şarkılarda değil; tam da yüzlerce kadının beraber yürüdüğü bu sokaklarda, bu adımlardaydı. Kadınların birleştiği etkinlikler ve yürüyüşlerin daha da çoğalmasını temenni ediyorum.