Kadınlar... Hayata mağlup başlayan, yaşama tutunmak için ekstra çaba sarf eden, doğduğunda “Olsun, bu da evlat” denilen biz kadınlar... Evet şiddete maruz bırakılan bir annenin çocuklarından en küçüğüyüm ben de. Küçük denilebilecek yaşta duygusal boşluğu doldurmak adına evlenip 3 evlat sahibi oldum. Yaşamın çetrefilli, zorlu yanlarını ekonomi kötüye gittikçe iliklerimize kadar hissettik. Bir yandan geçim sıkıntısı bir yandan toplumda aktif olarak ben de varım duygusuyla iş arayışım başladı. İş başvurularıma geri dönüş sağlanmazken bir dernek ya da partiye üye olmanın iş bulma konusunda ne kadar işe yaradığını üzülerek ve eleştirerek gördüm.

Ben de uzun süredir bulamadığım bir işi bir partiye üye olarak iki haftada buldum. Ne acıdır ki iş yaşamına girdiğimde aynı işi yaptığım halde erkeklerden daha az maaş aldım. Erkeklerin bakışlarına, imalarına maruz kaldım. Çalışabilmek için bazı şeyleri görmezden gelmeye mecbur bırakıldım. İş yerinde mobbingle baş etmeye çalışırken eşimin, “Dünyayı mı kurtaracaksın, kadının parası bereketsizdir. Çocukların varsa eşinin getirdiğine razı gelip çocuklarının başında durmalısın” baskısıyla mücadele ediyordum.

Oysa ne çok istiyordum para kazanmak. Ben de varım bu toplumda diyebilmek. Fikirlerimle taban tabana zıt bir partiye üye olmak zorunda kalmak yetmezmiş gibi iş yerinde mobbingle, ailemle, kocamla baş edebilmek için ekstra çaba sarf etmek zorundayım. Ama güçlüklerin altından kalktığımı gördükçe pes etmek şöyle dursun daha da tutunuyorum hayata. Birçok kadın var aynı şeyleri yaşayan, biliyorum. Eminim ki mücadelemizin sonunda kendini gerçekleştirmiş, ekonomik özgürlüğünü eline almış harika kadınlarla çevrili olacağız.

Fotoğraf: Canva