İstanbul’un yoksul mahallelerinin  birinde, gün ışığını zor gören rutubetli bir bodrum katında yedi torunuyla hayatta kalma mücadelesi veren 65 yaşındaki Nazik Özsoy, devlet tarafından nasıl yalnız bırakıldığını anlatıyor. 

Daha önce de haberimize konu olan Özsoy ailesini sosyal hizmetler ziyaret etti, o günden bu yana ne bir destek verildi ne de bir dönüş yapıldı. Özsoy’un sözleri ise devletin sosyal koruma mekanizmalarının nasıl yetersiz kaldığını gözler önüne seriyor: “Sosyal yardıma başvurdum, eve geldiler, çocuklarıma baktılar, gittiler. Bir daha da dönen olmadı. Ev satıldı, ev sahibim kendi evine geçmek istiyor, ben ve torunlarım ortada kaldık.”

‘Ameliyatımı erteledim; torunlarımı bırakmak istemedim’

Nazik Özsoy, yetersiz hijyen, beslenme ve barınma koşullarında akciğer hastalığıyla mücadele ediyor. Tedavisi için ameliyat olması gerekirken torunlarını yalnız bırakmamak adına ameliyat olmaktan vazgeçmiş: “Hastaneye gittim, ameliyat edeceklerdi. Ama torunlarımı bırakmak istemedim. Bu çocuklar devlete, millete faydalı olsun istiyorum ama okula bile kaydettiremiyorum.”

‘Siz bulun’ yanıtıyla yalnız bırakıldı

Nazik Özsoy’un aktardığına göre, sosyal hizmet birimleri kendisine “Ev bul, biz yardımcı olalım” diyor. Ancak kiraların 25 bin liraları aştığı bir piyasada ne gelir desteği var ne de barınma garantisi. Tekrardan sosyal yardım için kurumlara gittiğini söyleyen Özsoy, “Yine ‘sen bul’ dediler. Nereden bulacağım? Bir evin kirası 25 bin lira. Akciğer hastasıyım, çalışamıyorum. Ev tutmak istiyorum ama kimse bana ev vermiyor” diye konuşuyor. Özsoy, torunlarını yurda vermek zorunda kalmadan, insanca bir yaşam sürdürebilmek için çözüm bekliyor.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül